1970′ e kadar en mutlu bebeklerden birisiydim. Hatta hafif çekik gözlü ama uslu bir bebek.
1980′ e kadar bir an önce yetişkin olmayı hayal ederken, 2000 yılında 31 yaşında olacağımı düşünemiyordum. O yıllar bana aşılmaz denizler kadar uzaktı!
1990′ a kadar tüm gücümle çalışıyor, üniversiteyi bitirmeye uğraşıyor ve azimle mutlu bir hayat sürmek istiyordum. Çalıştım, çalıştım ve yine çalıştım…
… ve yıl oldu 2000, yani Milenium. Oturup şapkamı önüme koydum. 2000′ e kadar ODTÜ’ yü bitirmiş, evli, Siemens gibi güzel bir firmada çalışan, iyi para kazanan ve en önemlisi Dünya’daki en değerli varlığım Can’ın verdiği kuvvetle canla-başla mutlu olmaya direnen biriydim. Hayatımda unutamadığım bir yıldı 2000. Hem acı, hem de sevgi dolu.
2010′a kadar emelim daha mutlu, daha başarılı ve daha güzel bir hayat geçirmekti. Bu 10 yılda o kadar çok zorluk yaşadım ki, bunu bana 3o yıl önce masal olarak anlatsalar inanmazdım. Oğlum Can ile birlikte herşeye sıfırdan başladık ya da bilişim terminolojisi ile ” hayata reset attık”. Her ne pahasına olursa olsun boşanmak ve oğluma iyi bir anne-baba olmak için yıllarca çabaladım. Beni en çaresiz anlarımda destekleyen ailem her zaman var. Onları çok seviyorum. Tüm bu acıları benimle birlikte göğüsleyen hayatımdaki en özel insan Emel ile yaşama gülen yüzle bakmaya çalıştım. Üzüldüm, üzüldük ve üzdüm… Yaşandı ve bitiyor 2010 !
Meğer ne kadar kısaymış koskocaman 10 yıl! Ne kadar acımasız zaman! 31 yaş bana hayal gözükürken 41 yaşındayım. Geriye dönüp bakmak istemiyorum, ileriye bakıp sadece 2020′ye kadar mutlu ve sağlıklı olmak istiyorum. Benim için hayal olan yıl ise 2060. Yaşarsam 81 yaşında olacağım!
Her on yıl daha hızlı gidiyor sürdüğüm araba 70, 80, 90, 100, 110 km/sa ! Ölüm ise sanıldığı kadar uzak bir yol değildir. Her geçen yıl insan daha da çok yaklaşır ölüme, hem de daha büyük bir hızla. Düşünün 160 km/sa hızla 81 yaşında ölmeyi.
Ne olduğumuzu biliyoruz ama ne olabileceğimizi bilmiyoruz. William Shakespare